Het verhaal van.... Frank
Dagboek...
![]() |
![]() |
De selectie
Tijdens mijn werk gaat mijn mobiel. NCRV, of ik aanstaande zondag op gesprek wil komen. Een paar dagen geleden in een opwelling een inschrijvingsformulier opgestuurd voor een mij onbekend programma omdat een expeditie door Afrika me toch wel een ultieme uitdaging lijkt. Nadenken zat er bij het invullen van het inschrijfformulier niet bij. Als ik dan in de eerste selectieronde mag deelnemen dan is een mentaliteitsverandering vereist, had ik maar in eerste instantie na moeten denken. En dus heb ik binnen twee dagen mijn brein bij elkaar geraapt en mijn doel verzet om die uitdaging werkelijkheid te laten worden. Op naar Hilversum. De selectieronde’s vinden al meteen voor de camera plaats. Ik mag me in een minuut voorstellen aan de camera. Die minuut duurt 30 seconden want ik verval in gebazel, voornamelijk vanwege de zenuwen die de camera op me hebben. Ze willen een grotere mentale en fysieke uitdaging en meer op individuele basis vergeleken met de vorige serie “Missie Antarctica”. Na een aantal vragen over mijn uitdagingen, drijfveren, goede en slechte eigenschappen en ingevulde aanmeldingsformulier wordt mijn profielschets doorgenomen en krijg ik te horen dat het gedurende de missie verboden is om contact met de buitenwereld te hebben. Dat ik me moet neerleggen dat de regie gedurende de missie niet in mijn handen ligt. “Geen SMS, geen telefoon, geen credit card. De afvaller gaat linea recta naar huis” Ik reageer laconiek: De uitdagingen kunnen me niet groot genoeg zijn. Maak me gek, maak me gek. Tot slot verneem ik dat er uiteindelijk 10 kandidaten gekozen zullen worden voor de missie. |
|
Mijn hart bonkt in mijn keel als ik het verlossende telefoontje van de NCRV krijg. “Je zit bij de definitieve kandidaten”. Eerst schreeuw ik het uit, dan komt er een dubbele vreugde kreet en als ik weer bij zinnen ben krijg ik te horen over de medische keuring, de vereiste stapel pasfoto’s voor de visa, een kopie van mijn paspoort en van mijn medische paspoort om de inentingen te controleren. Pas drie dagen inclusief een slapeloze nacht na het verlossende telefoontje dat ik naar Afrika ga komt de ratio terug en ben ik weer bij zinnen.
De laatste dagen voor vertrek sluit ik me communicatief af van de buitenwereld. De zenuwen stijgen en om die om te buigen naar oplaadenergie gaat de telefoon uit, de muziek aan en neem ik een startstrategie met mezelf door. Geen kat uit de boom, geen afwachting maar oogkleppen, power en gaz. Geen top zonder dal, memoreer ik voor mezelf. Top en dal zullen in topsnelheid op me neerdalen. Get ready for this. |
|
De Missie
![]() Niet geslapen die nacht, simpelweg te warm (tja, da’s even schrikken bij de wallen onder mijn ogen!). Ik bleek niet de enige te zijn. Nou was er ook erg weinig tijd voor want de nacht telde maar vier uurtjes. Na ontbijt en het inleveren van de persoonlijk spullen zoals mobiel, portemonnee, huissleutels, etc gaan we in de busjes vroeg op pad de Tanzaniaanse steppe door. We passeren het bord dat de richting van Manyara National Park aangeeft. En nog eens uren later doemt de productieploeg op die onder een boom met camera’s in de aanslag staan. Het spel is nu echt begonnen. |
|
![]() Terwijl, zo verneem ik later, de kandidaten moeten lopen, fietsen met bananen en opnieuw een berg op moeten klimmen, krijg ik een zak met daarin persoonlijke items die bij alle kandidaten vanmorgen uit de rugzak zijn genomen. Ik moet de items bij de juiste persoon leggen. Het doel daarachter blijft een verrassing, zoals alles in het programma. Alleen de sigaretten voor Peter, de enige roker op Arjan na, die vanaf het vertrek op Schiphol gestopt is (no way dat hij dat vol zal blijven houden), de zwembril van Arjan, de leesbril van Yvonne en de verrekijker van mezelf zijn voor me enigszins duidelijk. Als ik een Flair uit te zak haal is het slikken en bij een paar slippers en een toilettas krijg ik het moeilijk want die kunnen van alle dames zijn. Ik heb een uur nodig, bespreek hardop alle 15 mogelijke scenario’s, zelfs een humorscenario waarin spierbonk Peter een teddybeertje heeft meegenomen. Dit is het spel en de consequentie daarvan zal ik moeten slikken. In het ergste geval levert me de vrijstelling van de eerste retourplaats me een gegarandeerde plek op als tweede in de retourstrijd. |
|
Als alle kandidaten na het afzien van de zware etappe bij hun rugzak staan met daarop al dan niet hun persoonlijke item concludeert Jetske dat ik zes items goed heb. Als ik gefaald zou hebben waren alle items ingenomen voor de rest van het programma. Ik verneem dat de man en vrouw die het laatste uit de zware tocht kwamen met elkaar moesten kampen. Peter en Maartje moesten gokken hoeveel water zij nog in de rugzak hadden. Maartje zat er het verst vanaf en verloor. Zij is hierbij de eerste van de drie kandidaten in de retourstrijd waarvan er uiteindelijk een naar huis zal worden gestuurd.
|
|
![]() De volgende morgen na het ontbijt ontwikkelen we een afdroogritueel, het zogenaamde fleppen: het in de hete savannelucht droogwapperen van ons servies en gaan we op pad in de vrachtwagen naar de Ngorongoro krater. Halverwege komt de cameraploeg aan boord en begint het volgende spel. We gaan wild spotten en moeten van te voren voorspellen hoeveel van de twintig beesten op een lijst we zullen spotten. We zijn wild enthousiast de hele dag door, maar ondertussen is iedereen bezig te onthouden wie welk dier spotte, wie welk aantal voorspelde en welke dieren we wel zagen maar niet op de lijst stonden, aangezien we niet weten welke vraag voor de retourstrijd hieraan vast zal zitten. Tanzania is een van de machtig mooie Afrikaanse landen om het grote wild te spotten en iedereen heeft zijn ogen uitgekeken De Ngorongoro was indrukwekkend en we zetten onze tenten op in midden de Serengeti. Vlak voor het CCen, krijgen we de moeilijke mededeling dat we morgen iemand moeten nomineren. Dat zal een moeilijke en zware opdracht worden. |
|
Nadat de avond gevallen is krijgen we te horen hoe gevaarlijk kamperen in het hekloze Serengeti kan zijn. Duidelijk verhalen om ons schrik aan te jagen. En de bedoeling daarvan wordt duidelijk als we 2 Sony night-shot camera’s die nacht in de tent krijgen om zelf een opname te maken. Dat is een gouden greep en een echte sfeer bevorderaar. Om drie uur s’nachts gebeurt het voorspelbare want een van de tenten probeert een leeuwenaanval in scene te zetten op video. Helaas is iedereen direct wakker en als reactie op de leeuwengeluiden volgt meteen een kraaiende haan en zelfs een paard.
|
|
![]() Terug in het kamp krijgen we de regels voor het wegstemmen te horen dat straks in ijltempo na het tweede spel gespeeld zal gaan worden. Wegstemmen doen we niet anoniem maar gewoon in een kring. Afscheid nemen mag daarna niet en de weggestemde zal direct als derde kandidaat in de retourstrijd moeten deelnemen. Dit is een zware klap en er valt een stilte in het kamp. Alsof de kandidaten nog niet genoeg op de rand van spanning zijn gedreven krijgen we te horen dat er een geldprijs aan de Missie is verbonden. Iedereen heeft een persoonlijke waarde van 2000 euro en bij afvallen moet je die aan een van de overgebleven kandidaten schenken. Wij zijn verontwaardigd. Het spel krijgt opnieuw een andere wending, zoals we eigenlijk inmiddels we gewend zijn, maar die geldprijs levert een nare smaak op |
|
![]() |
|
![]() |
|
Retour: Out of Africa
Schiphol is altijd een domper, maar de voordeursleutels omdraaien is nog zwaarder. Had de NCRV ook door, want er wordt een gigantische bos bloemen bezorgd met “Bedankt voor je inzet”. Op mij toilet (ja, eindelijk weer eens een echt toilet!) krijg ik nog even een waanbeeld dat de camera nog steeds draait. Een paar dagen later gaat de telefoon. Een van de programmamakers informeert hoe het met me is. Aflevering 2 is rond, verneem ik van hem, en dus is de volgende kandidaat die op dit moment een aanstormende depressie invliegt…. Ik kijk terug op en bijzondere maar korte ervaring. Terug te zijn in Afrika was geweldig, ik wil zeker meer zien van dit machtige continent. Rondtrekken onder primitieve omstandigheden daar kan ik me helemaal in vinden. Dat we daar rondtrokken in een totaal productie- en mediacircus dat heb ik voor lief genomen. Afrikanen hebben een mooi pluk-de-dag motto waar wij nog veel van kunnen leren. |